Η σχέση της Έλλης Παπαδημητρίου με τη φωτογραφία ξεπηδάει από τον έρωτα για την ζωγραφική. Ως στέλεχος της Επιτροπής Αποκαταστάσεως Προσφύγων (ΕΑΠ) και συνεργάτης του Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών, ακολουθεί το βηματισμό των εκπατρισμένων και των γηγενών στους χερσαίους και παραθαλάσσιους οικισμούς εξοπλισμένη με σύγχρονες μηχανές. Γυρεύοντας μια γλώσσα έκφρασης, συγκροτεί μέσα από αυτοψία μια νέα πατριδογνωσία. Μέσα από το φακό, συντάσσει το αλφαβητάρι της παλαιάς αλλά και της σύγχρονης Ελλάδας.
Η παρούσα έκθεση επιλέγει λήψεις που τραβήχθηκαν από το 1928 έως την αρχή της δεκαετίας του 1950. Συνιστούν μέρος ενός ευρύτερου συνόλου που δεν έχει ακόμα δει το φως της δημοσιότητας.
Η Έλλη Παπαδημητρίου (Σμύρνη 1906 - Αθήνα 1993) σπούδασε γεωπονική στην Αγγλία. Μετά το 1922 έζησε στην Ελλάδα και αγωνίστηκε για την περίθαλψη των προσφύγων και τη διάσωση του μικρασιατικού πολιτιστικού πλούτου. Συμμετείχε στην ανώνυμη εταιρεία Ελληνικές Τέχνες και χάρη στον ευρύ κύκλο των ενδιαφερόντων της, από την ποίηση και τον λαϊκό πολιτισμό έως τη ζωγραφική, το ρεμπέτικο τραγούδι και το θέατρο, συνδέθηκε στενά με προσωπικότητες της εποχής όπως οι Φώτης Κόντογλου, Άγγελος Σικελιανός, Οκτάβιος Μερλιέ, Κάρολος Κουν, Σωτήρης Σπαθάρης, Γιάννης Τσαρούχης, Νίκος Χατζηκυριάκος-Γκίκας, Γεράσιμος Στέρης, Τζούλιο Καΐμη, Νίκος Εγγονόπουλος και Κλάους Φρισλάντερ. Ενταγμένη στην Αριστερά, έλαβε μέρος στον αντιφασιστικό αγώνα της Μέσης Ανατολής (1941-1945). Εκτός από την ποιητική και θεατρική της παραγωγή, κορυφαίο έργο της θεωρείται ο Κοινός λόγος.
